Ο Άγγελος, είναι 20 χρονών και έχει τελειώσει γραφιστική στο Ι.Ε.Κ Κορυδαλλού.
Μια από τις πιο περίεργες αλλά και ενδιαφέρουσες περιπτώσεις του θαλάμου. Ο Βενιαμίν του κοιτώνα κάτι ανάμεσα σε Malcolm McDowell από τη ταινία «το Κουρδιστό Πορτοκάλι» και σε Βασίλη Σερέτη από τη ταινία «Η φανέλα με το νούμερο εννέα». Του είναι δύσκολο να ενταχτεί στα νέα δεδομένα, φαίνεται να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, ανοίγεται δύσκολα και μετά από μεγάλο διάστημα. Κουβαλάει όμως μια τρέλα. Κατά τη διάρκεια της μέρας έχει μερικές «εκρήξεις». Στο θάλαμο η και ακόμα κατά τη διάρκεια της αναφοράς πετάει ατάκες από ταινίες του Ψάλτη και του Γαρδέλη, ενώ τραγουδάει με πάθος τραγούδια του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη και του Μιχάλη Μυτακίδη, και τον κοιτάζουν όλοι σαν να είναι τρελός. Προδίδει εύκολα την καταγωγή του. Βέρος Αιγαλεώτης, το λέει και ψηλώνει δυο μέτρα. Μπήκε στο στρατό μόλις τέλειωσε τη σχολή του και δεν θα τη ξεχάσει ποτέ αυτή τη μέρα. «Αν δεν ήταν στο ίδιο στρατόπεδο ο κολλητός μου δεν υπήρχε περίπτωση να καθόμουν.
Μετά από την ταλαιπωρία: εμβόλια, ρούχα κλπ ,οι αναποδιές διαδέχονταν η μια την άλλη. Κατέληξα το βράδυ πτώμα στο κρεβάτι με έναν σάκο σκισμένο και την ψυχολογία μου χάλια, να σκέπτομαι συνεχώς «που είμαι τώρα; τι κάνω εδώ; ποιος κοιμάται στο διπλανό κρεβάτι από μένα και τι κουμάσι να είναι;». Το χρησιμότερο πράγμα που προσφέρει η θητεία στο στρατό σε κάποιον είναι το γεγονός ότι μαθαίνει να ζει αυτόνομα και μακριά από την «ασφάλεια» του σπιτιού του, «τώρα πια είμαι ο ίδιος υπεύθυνος για τις πράξεις και τα παραπτώματα μου. Επίσης, συνηθίζει κανείς και σε έναν τρόπο ζωής χωρίς τις ανέσεις του σπιτιού του ή σε άλλες πολυτέλειες της καθημερινότητας». Η υποχρεωτική θητεία για κάποιους ανθρώπους είναι απλά χάσιμο χρόνου, εκείνος πιστεύει ότι «σε αυτό το χρόνο, εγώ θα μπορούσα να κάνω πράγματα πιο σημαντικά για την επαγγελματική μου αποκατάσταση ας πούμε. Επίσης, υπάρχουν άτομα τα όποια δεν είναι έτοιμα ψυχολογικά να αντιμετωπίσουν κάτι τέτοιο αλλά το κάνουν αναγκαστικά προκειμένου να μπορέσουν να συνεχίσουν τη ζωή τους». Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι στρατιώτες είναι ότι ξεμαθαίνουν από τη καθημερινότητα τους.
Στον Άγγελο, αυτό που του λείπει περισσότερο είναι οι «αλητείες» που έκανε με τα φιλαράκια του στο Αιγάλεω, αλλά -φευ- έχουν κι αυτοί με τη σειρά τους μπει να κάνουν τη στρατιωτική τους θητεία, οπότε δεν αισθάνεται να χάνει και πολλά πράγματα. «Μου λείπει όμως το να τριγυρνάμε χωρίς να κοιτάμε το ρολόι και γενικά η ελευθερία του να κάνεις ότι θέλεις χωρίς να ξέρεις πως το πρωί θα πρέπει να ξυπνήσεις από το χάραμα. Επίσης, το σπίτι και η οικογένεια είναι κάτι που δεν αντικαθιστούν οι παρέες μέσα στο στρατόπεδο, δυστυχώς». Στο πρώτο επισκεπτήριο ανάσανε, βρέθηκε με φίλους και συγγενείς αλλά και με τη κοπέλα του που είχαν καιρό ειδωθούν. «Όπως ένα μεγάλο ποσοστό των φαντάρων έτσι κι εμένα με βασάνιζε αυτή η καψούρα που έχει ο κάθε φαντάρος να διηγείται στη σκοπιά ιστορίες για εκείνη, να δείχνει μια φωτογραφία της όπως γινόταν κάποτε, είτε στο κινητό όπως γίνεται τώρα. Έτσι κι εγώ πέρασα αυτή την περίοδο, περιμένοντας να έρθει το επισκεπτήριο, η έξοδος ή η άδεια ώστε να τη δω».
Μια μέρα στο στρατό είναι για πολλούς μια διαδικασία ρουτίνας που πρέπει απλά να περιμένεις να περάσει, «είναι σαν να είμαι στη δουλειά αλλά να κοιμάμαι, να τρώω και να ξυπνάω στο χώρο εργασίας. Η διάφορα είναι ότι τα μισά πράγματα που θα κάνεις μια καθημερινή μέρα μέσα στο στρατό είναι πραγματικά ανούσια και δεν πληρώνεσαι γι΄ αυτά. Για παράδειγμα να μαζέψεις τις πευκοβελόνες και τα κουκουνάρια από τα πεύκα που θα ξαναπέσουν σε δέκα λεπτά επειδή χαλούν την αισθητική του ανωτέρου σου ο οποίος μάλλον ξύπνησε στραβά. Τουλάχιστον όμως οι συνθήκες στα στρατόπεδα (εκτός από τα κτίρια και τα υπάρχοντα τους που παραμένουν ιδία εδώ και δεκαετίες) σήμερα σε σχέση με τη κατάσταση που επικρατούσε πριν από τριάντα χρόνια ας πούμε, έχει αλλάξει. Τα πράγματα είναι σίγουρα πιο χαλαρά και ο στρατός κοιτάζει να σε διώχνει όσο μπορεί περισσότερο για να μη σε ταΐζει».
ΠΗΓΗ:grekamag.gr
